κι άλλες ευχές

Δεσμοί Ύλης 2

"...Ανάμεσα στα έργα των Κινέζων που ξεχωρίζουν στην έκθεση είναι του 28χρονου Yang Yongliang, που μαθήτευσε από νεαρή ηλικία στην κινεζική καλλιγραφία. Τα έργα που παρουσιάζει είναι απόλυτα επηρεασμένα από την κινεζική παράδοση κι αρχικά σου δίνουν την αίσθηση της σινικής μελάνης. Λάθος. Πρόκειται για φωτογραφική εκτύπωση και κολάζ από μικρά κομμάτια, μια επίμονη διαδικασία με τρομερό αποτέλεσμα..."

Γενική επιµέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού
Οργάνωση & Συντονισμός έκθεσης: Λιάνα Σκουρλή, Art-LS

Στο πλαίσιο της έκθεσης κυκλοφορεί τρίγλωσσος αναλυτικός κατάλογος.

Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα - Παρασκευή 17:00-22:00 & Σάββατο - Κυριακή: 12:00-22:00
Κατά τις ημέρες των επίσημων αργιών (25&26/12/2008, 1&6/1/2009) η έκθεση θα παραμείνει κλειστή.

Είσοδος ελεύθερη.

Επικοινωνία:
210 3461589
Τόπος: "Τεχνόπολις", Αίθουσες "Δ6", "Δ12" & "Τάκης Παπατσώνης"
Διεύθυνση: Πειραιώς 100, Γκάζι

Δεσμοί Ύλης

Δεσμοί Ύλης
Μια Συνάντηση Ελλήνων & Κινέζων Εικαστικών

«ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ» ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008 – 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2009

Η εικαστική έκθεση «Δεσμοί Ύλης» είναι ένας διάλογος Ελλήνων και Κινέζων Εικαστικών και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο 2008 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σανγκάης, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία σύγχρονης τέχνης του κόσμου γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.

Από 18 Δεκεμβρίου 2008 έως 22 Ιανουαρίου 2009, οι «Δεσμοί Ύλης» φιλοξενούνται από το Δήμο Αθηναίων στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, στις αίθουσες Δ12 και «Τάκης Παπατσώνης».

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΤΟΠΟ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΝΩΡΙΣ.

Είμαι υπέρ της συντήρησης των πραγμάτων, υπέρ της διαφύλαξης των σχέσεων.
Θλίβομαι βαθύτατα για τις φθορές στα πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες.
Προσπαθώ να θυμώσω μ’ αυτά τα παιδιά που διεκδικούν (συχνά με λάθος τρόπο) ένα καλύτερο αύριο. Όμως, δεν τα καταφέρνω. Ο θυμός μου δαπανήθηκε στη διαδρομή, σε αιτίες, περισσότερο σημαντικές.

Την δολοφονία του Αλέξη και όλων των προηγούμενων από «εκπαιδευμένους» αστυνομικούς.
Τους ξυλοδαρμούς (η ιστορία με την ζαρντινιέρα έχει σχέση μήπως με οικολογικές ανησυχίες;)
Τα τροχαία. Ένα χωριό εξαφανίζεται κάθε χρόνο.
Τις αυτοκτονίες στο στρατό.
Την συστηματική συγκάλυψη των οικονομικών σκανδάλων.
Την ανεργία.
Την προβληματική περίθαλψη.
Την προβληματική παιδεία.
Το προβληματικό σωφρονιστικό σύστημα.
Την απουσία κοινωνικής νοημοσύνης και τον υφέρποντα ρατσισμό.
Την αδιαφορία για το περιβάλλον.
Την καμένη ύπαιθρο, σπαρμένη με αυθαίρετα που κάθε λίγο εντάσσονται στο σχέδιο.
Την αισθητική και λειτουργική υποβάθμιση των πόλεων.
Την πολυτέλεια, την πρόκληση, τη χυδαιότητα, ενός μέρους της κοινωνίας.

Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτά.
Δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία. Στην κοσμοθεωρία μου δεν έχει θέση η τιμωρία και η ανταμοιβή.
Δεν κάνουν τον ύπνο μου καλύτερο, ούτε πιο μαγική τη σχέση μου με το φαινόμενο της ζωής,.
Απαιτώ όμως να μην υπάρξει και αυτή τη φορά συγκάλυψη.
Δεν έχω, δυστυχώς, εμπιστοσύνη στο κράτος. Αισθάνομαι μόνο απογοήτευση.
Δεν καταφέρνω να οργιστώ μ’αυτά τα παιδιά. Αισθάνομαι όμως εμπιστοσύνη.
Το αύριο, το ζήσαν σήμερα. Μεγάλωσαν νωρίς!

Τέτα Μακρή, ζωγράφος.

(Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που δεν πρόλαβε να ζήσει)

Κάποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβύσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα


Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος
Τραγούδι Παύλος Σιδηρόπουλος)

Ο Χατζιδάκις έγραφε τον Ιούνιο του 1985

… Μια μοβ σκιά Μαϊου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν ν΄αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ΄τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων). Χειροδικία κατά της αρχής - (έτσι είθισται ν΄αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου). Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μοβ σκιά Μαϊου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα ν΄αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί,να καταγγείλει την αλήθεια γι΄αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρ χικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου…κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν…ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία. …"

Τα παραπάνω έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις στο κύριο άρθρο του περιοδικού "Τέταρτο" που έβγαζε ο ίδιος, τον Ιούνιο του 1985. Το άρθρο αναφερόταν στην επέτειο από τη λήξη του Β' παγκοσμίου πολέμου. Ο Χατζιδάκις έγραφε πως τελικά νίκησαν οι ηττημένοι. Οι φασίστες, οι ναζί, οι οπαδοί της δουλείας. Κι έφερνε ως παράδειγμα το πώς λειτουργεί το κράτος και η αστυνομία την οποία στόλιζε με τα εξής: "…και την αστυνομία, σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ΄έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια." Πέντε μήνες μετά ένας 15χρονος "που προσπαθούσε να ζήσει όπως τα όριζε η φύση του" θα έπεφτε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού. Για να ακολουθήσει ακόμα ένας 23 χρόνια μετά.

Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο

«Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας» λένε στο υστερόγραφο της επιστολή τους οι φίλοι του παιδιού, υπενθυμίζοντας σε όλους πως «δεν είμαστε γνωστοί άγνωστοι, ούτε κουκουλοφόροι, είμαστε τα παιδιά σας».



«Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο. Βοηθήστε μας. Δεν είμαστε τρομοκράτες, 'κουκουλοφόροι', 'γνωστοί - άγνωστοι'. Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί, οι γνωστοί- άγνωστοι... Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή -μη σταματάτε την ορμή μας. Θυμηθείτε. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη 'βιτρίνα', παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε.

» Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού. Αγάπη πουθενά. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες;

Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; μας σκοτώνουν. Βοηθήστε μας...».

για τον Αλέξη...

Rokia Traore

a ecouter avec toutes les senses.

a copy from the blog: http://atelier.zeblog.com/

stage à Athènes
Par Christel :: 30/11/2008 à 18:16 :: Général
Les 27 et 28 octobre derniers, je donnais un stage à Athènes, dans l'atelier d'Irini Gonou. D'autres actions suivront (cours, stages, expositions...) dans la capitale grecque, où je voudrais travailler parallèlement les signes de l'alphabet occidental et ceux de l'alphabet grec, auprès d'un public grec, de français expatriés ou de français de passage (il n'y a pas de restriction, évidemment, mes stages sont ouverts à tous). La démarche reste la même que celle suivie jusqu'ici: travail du signe, de la lettre et des techniques pour aller vers la composition. Je vous livre ci-dessous les images des premiers pas dans cette voie, début d'une collaboration avec Irini, artiste de grand talent qui utilise les signes et écritures dans ses oeuvres, depuis longtemps.

MERCI CHRISTEL!!!!!!

expo au chateau du puget

le vendredi 31 octobre avec nos amis ariel moscovici, sylvie rivillon et giro naito