ευτυχισμένο το 2010

χαρούμενο, δημιουργικό, αληθινό.

καλές γιορτές

Jason Mraz

ένα δέντρο με γυμνά τα κλαδιά του είναι

σαν ποταμός στο χάρτη,
μια σταγόνα που πέφτει με δύναμη στο τζάμι,
σαν νερόχρωμα σε χαρτι που σηκώσαμε όρθιο,
σαν ευρυαγγεία,
σαν

Arcadia, in situ

Το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας
σας προσκαλεί στα εγκαίνια της έκθεσης

Arcadia, in situ

της Ειρήνης Γκόνου και του Μίλτου Παντελιά

την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009, ώρα 12:30

Συγκρότημα ΔΡΥΑΔΕΣ
Λεβίδι Αρκαδίας
Τηλ.: +30 2796029019

Διάρκεια έκθεσης έως 15 Μαρτίου

un instant...

sur ma table de travail.

l'ile aux fleurs

douze minutes d'un film culte, de simplicité déconcertante, de complicité rampante; un film jamais diffusé à la télé et pourtant couronné de 17 prix dont l'ours d'argent du festival de berlin en 1990. réalisé en 1989 par le brésilien jorge furtado né à porto alegre.

Tι κρατάει τον άνθρωπο ζωντανό;

Jinoos Taghizadeh, The missing,2009 / collages


11th Istanbul Biennial

12 September -
8 November 2009

Istanbul, Turkey

Theme:
What Keeps Mankind Alive?

Curators:
WHW
What, How & For Whom

Istanbul Biennial
Istanbul Foundation For Culture and Arts

İstiklal Caddesi 146
Beyoğlu
Istanbul 34435
Turkey

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.iksv.org/bienal11/

huang yong ping

“Working with diverse traditions and media, Huang Yong Ping has created an artistic universe comprised of provocative installations that challenge the viewer to reconsider everything from the idea of art, to national identity, to recent history.”

krista muir

It all began when as a three year old I smashed the ivory keys on my dad's piano with a glockenspiel mallet. I told my mom I was trying out a new sound. I don't remember getting in trouble for it. My mother knew that I was going to do things in my own way even if it might mean breaking things, awakening things and asking for more allowance money. After playing violin, piano, clarinet, guitar, singing in a few choirs, playing bass in all girl indie band "Wild Girl Soup," performing with electro-acoustic improv ensemble "Lion," I recorded and released my first full length album "Hosemusik" as my alter ego "Lederhosen Lucil." Then I went on to record "Tales From The Pantry" and the "Apricota" single. All were released on my Montreal apt. label "hypo productions/hypo records."

Since the birth of Lucil I have toured North America, Europe, Australia and New Zealand both solo and with various friends. DJ Kid Koala took me on the amazing "Short Attention Span Theatre" tour that opened me up to whole new groups of friends and fans. The Aquabats took me on their East Coast 2004 tour and DJ Jester and I have rocked Texas from 2004-2006. Ms. Lederhosen has kept me busy for 8 years! And while I love being her, there are many songs that have crept and are still creeping into my daily life that I need to get out and they do not involve leather pants.

αν θέλετε να μάθετε κι'άλλα:
http://www.myspace.com/kristallmuir

στη Μάνη

ένας φίλος


παλιό με καινούριο σε ευθεία γραμμή


γκραφίτι σε δρομάκι του χωριού


παράθυρα-μάτια κλειστά


βουνό, σπίτια, ίδια πέτρα


σήματα με ασβέστη,
και άλλα πολλά.

perles de troc, troc de perles

Les perles de troc, dont la plupart ont été trouvées en Afrique de l'Ouest, proviennent à l' origine de Venise, de Bohême-Moravie et des Pays-Bas. C'est une période regrettable de l'histoire qui débute en cette fin du XVe siècle. Les bâtiments de commerce européens débarquent sur les côtes africaines pour en exploiter les richesses, telles que l'or, les esclaves, l'ivoire et l'huile de palme, les perles jouant un rôle prépondérant dans ces échanges.

Au cours des quatre siècles suivants, ce sont des millions de perles qui furent négociées sur le continent; au XIX siècle, les fabricants européens produisaient une immense variété de modèles à la seule destination de l'Afrique, comprenant notamment des perles de verre mosaïqué, ou millefiori, à chevrons, à côtes de melon, ocellées, à décor appliqué. Une énorme quantité de ces perles apparaît dans les marchés locaux du Mali, du Ghana, du Sénégal et des autres pays de la région, alimentés par les villages mêmes qui furent au cœur du trafic d'esclaves. Ces perles, qui sont maintenant réexportées vers l'Europe ou les Etats-Unis, ont été longtemps considérées comme fabriquées en Afrique.

Après avoir parcouru le monde et fait la fortune des marchands blancs, les perles de troc ont à leur tour influencé l'art des artisans ouest-africains. Ces derniers se sont inspirés et ont essayé de les copier pour créer à leur façon et avec leurs propres modestes moyens, souvent à partir de verre recyclé et de matériaux de récupération, de nouveaux modèles.

Ils ont ainsi crée et continuent à le faire une énorme variété de modèles d'une originalité et d'une beauté remarquables. Le résultat impressionnant réside dans le fait que la création africaine peu raffinée, à cause du manque de moyens modernes, finit par coïncider avec la production vénitienne actuelle qui veut rompre avec le perfectionnement traditionnel en cherchant des formes plus abstraites. On arrive alors a des produits semblables mais qui sont le résultat de deux parcours inverses.
Diana Bobolou

(ένα "extrait" απο την έκθεση perles de troc, troc de perles, που θα γίνει στην αίθουσα τέχνης Périple των Βρυξελλών από τις 20 Οκτωβρίου ως τις 14 Νοεμβρίου )

ce grand mechant vous

Ce grand méchant vous

Promenons-nous dans le moi
Pendant qu'le vous n'y est pas
Car si le vous y était
Sûr'ment il nous mangerait

J'ai peur, j'ai peur du grand méchant vous
Ah ! la vilaine bête que ce vous !
Mais je ne sais comment j'arriverai à chasser
Pour toujours ce grand méchant vous de mes pensées

Promenons-nous dans le moi
Pendant qu'le vous n'y est pas
Car si le vous y était
Sûr'ment il nous mangerait

Je me suis mis dans la gueule du vous !
Ah ! quel enragé que ce vous !
Combien de nuits ce grand méchant vous m'a sauté
À la gorge, comme j'allais le caresser

Promenons-nous dans le moi
Pendant qu'le vous n'y est pas
Car si le vous y était
Sûr'ment il nous mangerait

Je ne sais hurler avec le vous
Ah ! quel animal que ce vous !
Mais comment savoir dans cette rivalité
Qui de l'homme ou du vous l'emporte en cruauté ?

Promenons-nous dans le moi
Pendant qu'le vous n'y est pas
Car si le vous y était
Sûr'ment il nous mangerait


Serge Gainsbourg

ilias pantelias @ going youth festival

ας είναι
αφού το θέλεις θα στο πω
άλλα φαντάστηκα και άλλα αναζητώ

φώτα σβηστά
ηχοι παράξενοι
κάποιοι μου είπαν
ονειρεύονται οι άστεγοι

νύχτας φαντάσματα
κρυμμένα την ημέρα
με προσευχές ξορκίζουν τον αέρα
χάρτες ανοίγουνε
στο φως του φεγγαριού
να βρουν μια διαδρομή
στο βλέμμα του θεού

είμαι εδώ
γεννήθηκα αλλού
όπως κι εσύ
ξένος παντού
παλιά γενιά
φυλή αποκλεισμού

η μνήμη λένε
είναι κάστρο μυθικό
πως να στο πω
δεν ήξερα γιατί
μα ήρθε ο καιρός και το'μαθα εκεί
μια πόλη τόσο απατηλή
μπορεί για τον καθένα
να γίνει φυλακή

27 Σεπτεμβρίου στο Γκάζι

koh-i- noor

Κο-Ι-Νοόρ
πολύτιμο εξ Ασίας
μύρο πεταλούδας.


Κυριακή του Θωμά 1993
Εσπέρα στο Κελλί

Ιερομόναχος Συμεών

l'autre babel

Ils parlèrent tous leur propre langue, tous avaient leur propre voix et construisaient les fils de l'homme un tour que son sommet toucherait le ciel.
Ils n'avaient pas besoin des paroles pour communiquer, leurs yeux miroitaient leurs pensées; leur larmes trahissaient leur découragement; leur rides leur fatigue, leurs sourires leurs joies. Ils travaillaient en silence, en harmonie et le tour montait.

Un jour le Programmateur descendit pour voir le tour que les fils de l'homme étaient train de construire et il a fait que tous parlent la même langue pour que l'un soit plus prés de la parole de l'autre.

Des que les hommes ont commence à déguster les mots, ils se sont très vite servis à se différencier, à ne pas être d'accord sur les horaires, les rythmes et les buts. Ils ont commence à ne pas se tolérer, révisionnistes, démagogues, réprobateurs. Ils se sont partagés en groupes opposés. Leurs outils devinrent des armes. Il y en a qui ont été tués. Le tour n' a jamais été construit, il ne se construira jamais.

(L'autre Babel, traduit du livre de Evgenios Trivizas "Le pompier amoureux")

la pierre

une pierre pour oreiller
j'accompagne
les nuages

(la calligraphie vient du blog de polyglossie que je viens de decouvrir et que j'aime bien!)

καλό καλοκαίρι!

iris fossier "les oiseaux"

Ο "νυχτερινός κήπος" του πύργου Μπαζαίου στη Νάξο.

Φεστιβάλ Νάξου-Πύργος Μπαζαίου

Σάββατο 1η Αυγούστου, ώρα 21:30. «Νυχτερινός κήπος».

Το Ντουέτο της Αγγελικής Ιωννάτου με την Κατερίνα Φωτεινάκη, που μας έρχονται ως «αντιδάνειο» από τη Γαλλία. Η διάσημη και πολυβραβευμένη στο εξωτερικό Angelique Ionatos συνάντησε την νεαρή Κατερίνα Φωτεινάκη στο Παρίσι. Καρπός αυτής της συνάντησης ο «νυχτερινός κήπος» στον οποίο ξεφυτρώνουν σαν λουλούδια, τραγούδια πάνω σε στίχους μεγάλων ποιητών, Ελύτη, Σαπφώς, Γκάτσου, Neruda σε συνθέσεις της Αγγελικής Ιωννάτου, της Κατερίνας Φωτεινάκη αλλά και άλλων ελλήνων και γάλλων συνθετών – Χατζιδάκι, Leo Ferre, Barbara, καθώς και διασκευές τους πάνω σε παραδοσιακά τραγούδια. Δύο κιθάρες και δύο φωνές που συνθέτουν μια σπάνια λυρική ατμόσφαιρα άλλοτε απαλή και νοσταλγική άλλοτε δυναμική και.. ροκ, άλλοτε παιγνιώδη και χιουμοριστική.

Θα είμαστε εκεί!

sea song

There's one man, he's like
The wishful thinking in my life, I see so
And he's like the wine on the weekend...
And though he is like the sea and it's right he be so
If I hold tight he'll wash over me...

There's one girl I like she's a smile on a monday
And she'll fight to stay so...
And she's like the sun on the weekend
And though she is like the sea and she's right to be so
Still I like that she sails with me...

Didn't we all break down
Didn't we all fake
Isn't it alright now
Didn't we all break out...

There's one man so bright he blocks the light
And he'll always be so...
He's like no sleep on the weekend
And though he is like the sea and he's right to be so
When I hold tight I sink down deep...

Didn't we all break down
Didn't we all fake
Isn't it alright now
Didn't we all break out...

And though we are like the sea and it's right we be so
We could chase tails all the years I've been given...

to the beach, endlessly

He went to sea, for the day
He wanted to know what to say
When he asked what he'd done
In the past, to someone
That he loved, endlessly
Now she's gone, and so is he.

I went to war, every morning
I lost my way, but now i'm following
What you said in my arms
What i read in the charms
That i loved, durably
Now it's dead and gone
And i am free.

oooooh ooooooh oh

I went to sleep, for the daytime
I shut my eyes, to the sunshine
Turned my head away from the noise
Bruise and drip decay of childish toys
That i love, arguably
All our labouring, gone to seed.

oh oh ohhh ooh ooooooh

We went out to play, for the evening
We wanted to hold on to the feeling
And the stretch, in the sun
And the breathlessness as we run
To the beach, endlessly
As the sun creeps up on the sea

ένα δέντρο που μιλάει

...rue mouffetard

“passant, regarde ce grand arbre et à travers lui, il peut suffire.
car même déchiré, souillé, l’arbre des rues, c’est toute la nature, tout le ciel, l’oiseau s’y pose, le vent y bouge, le soleil y dit le même espoir malgré la mort.

philosophe, as-tu chance d’avoir arbre dans ta rue, tes pensées seront moins ardues, tes yeux plus libres, tes mains plus désireuses de moins de nuit.”

Pierre Alechinsky et Yves Bonnefoy.

η εριφύλη

Barcelona In Athens Festival: Ojos De Brujo + Palyrria & Kumar
Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα 22/06/20009

Όλα δείχνουν πως το φεστιβάλ Barcelona In Athens έχει γίνει θεσμός στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα, φέρνοντας τον νέο ήχο της ισπανικής μητρόπολης στο «υποψιασμένο» κοινό της δικής μας. Αν και τα μηνύματα που λάμβανα από τους γύρω μου, καθώς και η ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη, έδειχναν πως τα πράγματα δεν θα πήγαιναν πολύ καλά φέτος (no money – no honey) αυτό που συνέβη στο θέατρο του Λυκαβηττού ήταν μια ευχάριστη έκπληξη...

Το κοινό (απ’ όσο μπόρεσα να υπολογίσω γύρω στα 2500 άτομα), από νωρίς συγκεντρωμένο μπρος στη σκηνή, υποδέχθηκε τον Κουβανό rapper Kumar, ο οποίος παρουσίασε μέρος από το πρώτο του άλμπουμ Pelicula De Barrio, με τη συνοδεία μελών των Ojos De Brujo. Καταιγιστικός, αεικίνητος και με εντυπωσιακή τεχνική, κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις, καθώς το μίγμα ragga - hip hop που παρουσίασε αποδείχθηκε τουλάχιστον ξεσηκωτικό. Έχω την αίσθηση ότι ο Kumar γρήγορα θα βρει το κοινό του στη χώρα μας. Η δε παρουσία του ήταν πολύ χαρακτηριστική και στη συνέχεια της βραδιάς.

Κατόπιν ανέβηκαν στη σκηνή οι Palyrria και αυτό που παρουσίασαν ήταν για μένα μιας πρώτης τάξεως έκπληξη. Τους έχω δει στο παρελθόν κάμποσες φορές, αλλά την Τετάρτη φάνηκε πως το συγκρότημα βρίσκεται στην καλύτερη φάση του. Από πλευράς ήχου έχουν γίνει πολύ up-tempo και εξωστρεφείς, ενώ η παρουσία του ιδιαίτερα επικοινωνιακού rapper και της εντυπωσιακής χορεύτριας ήταν σημαντικοί παράγοντες ανανέωσης. Η παράσταση των Palyrria ήταν, όπως οι ίδιοι δήλωσαν, ένα ταξίδι των παιδιών της πόλης στην ελληνική φύση, κάτι που πραγματοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο παραδοσιακός ήχος της λύρας, της γκάιντας, του νταουλιού και του κλαρίνου βρέθηκε πλάι-πλάι με τον ηλεκτρονικό ήχο του σήμερα. Η συμμετοχή επίσης του Kumar σε ένα τραγούδι που έγραψαν μαζί για τα πρόσφατα Δεκεμβριανά, έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από τους παρευρισκόμενους στον Λυκαβηττό, ενώ χαμός έγινε με τον διάσημο πλέον "Ικαριώτικο"

μια ιστορία...αγάπης;

andrew bird "lull"
animation: lisa barcy

το limoncello μου

4 λεμόνια
1/2 λίτρο ρακί ή eau de vie
3/4 λίτρου νερό
500 γρ. ζάχαρη κατά προτίμηση από ζαχαροκάλαμο
(σκουραίνει λίγο το χρώμα αλλά γευστικά είναι πολύ πλουσιότερο).

Σε μισό λίτρο ρακί βάζουμε την φλούδα -χωρίς το άσπρο- από τα 4 λεμόνια και τον χυμό από τα δύο.
Το αφήνουμε σε σκιερό μέρος, σε γυάλινο βάζο που κλείνει καλά, για 12 μέρες. Προσθέτουμε μια τρυφερή πράσινη κορυφούλα από τρία φυλλαράκια λεμονιάς και το αφήνουμε για τρεις μέρες ακόμα.
Κάνουμε σιρόπι με τη ζάχαρη, το νερό και 2-3 σπόρους κάρδαμο .
Δεν το βράζουμε, το αφήνουμε σε σιγανή φωτιά μέχρι να μην φαίνεται η ζάχαρη.
Ενώνουμε τα δύο υγρά. Φιλτράρουμε. Φυλάμε το λιμοντσέλο στο ψυγείο.

Ακόμα κι αν δεν έχουμε τις ειδικές κεραμικές κούπες από το Αμάλφι, είναι ένα δροσιστικό digestif ιδανικό μετά τα καλοκαιρινά βραδινά φαγάκια.

just a gigolo

Solo Monk, from the documentary "Straight no chaser" (1988)

Ιστορίες τοπίου

Ειρήνη Γκόνου,τελετουργικό ένδυμα του Δία της Βροχής, χαρτί, μελάνι, γάζα, ψάθα, 2009

Μίλτος Παντελιάς, δέντρο, ακρυλικό και μολύβι σε χαρτί, 2009


Έκθεση στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου,
στο Ηράκλειο Κρήτης

από 9 έως 23 Ιουνίου 2009

"...Κάθε «όψη» του τοπίου έχει και την ιστορία της: φανερώνει το δέος και το σεβασμό του ανθρώπου προς τη φύση –που του εξασφαλίζει την επιβίωση- τους τρόπους που επέλεξε για να την κατακτήσει –ώστε να επιβιώσει ευκολότερα και ασφαλέστερα- και τέλος την άλογη και ολοκληρωτική επιβολή του –για να πετύχει τη μέγιστη εκμετάλλευση της φύσης τον παρόντα χρόνο, χωρίς συναίσθηση του τι αυτό σημαίνει για το αύριο και τις επόμενες γενιές..."

Η έκθεση περιέχει πλούσιο οπτικο-ακουστικό υλικό –φωτογραφίες και βίντεο- και έργα τέχνης από 40 περίπου καταξιωμένους καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γαλλία, καθώς και εκτενές τεκμηριωτικό υλικό. Η επιμέλεια της έκθεσης έγινε από την Λουίζα Καραπιδάκη, ιστορικό τέχνης.

tantot

tantot je suis tellement epris de l'Autre que j ecris pour lui seul, tantot je n'ecris que pour moi. je m'enferme et j'avale ma solitude toute entiere. le va et vient entre mes syndromes de l'huitre et de la source de vie.

Appel européen

Chers amis et camarades des universités d’Europe,
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Depuis plus de trois mois l’Université française est en lutte.

Pendant plus de mille heures, des milliers de personnes ont tourné place de l'Hôtel de Ville, jadis place de grève, à Paris, pour manifester obstinément leur refus des décrets que veut imposer le gouvernement français aux universités et à la recherche, et plus généralement la loi LRU (Loi relative aux Libertés et Responsabilités des Universités) née du processus de Bologne qui, prenant prétexte de l’harmonisation européenne, vise à faire du savoir une marchandise.

Pour inscrire notre obstination au cœur des élections européennes, nous tournerons jour et nuit du 1er au 7 juin à Paris et vous invitons à nous y rejoindre pour manifester la véritable harmonisation de l’Europe de la connaissance et de la culture que nous souhaitons. Nous vous accueillerons plus particulièrement le vendredi 5 juin pour en débattre ; prévenez-nous de votre venue : rondeinfinie@gmail.com

Site : http://rondeinfinie.canalblog.com/

dusminguet recreo

"...je vais parler de l'intuition d'origine magique, archaique selon laquelle il y a des choses et meme des phenomenes qui sont ce qu'ils sont et comme ils sont parce qu'en un certain sens ils sont aissi et peuvent etre un autre phenomene ou une autre chose et que l action reciproque d'un ensemble d'elements qui se presente de facon heterogene a l intelligence non seulemnt peut declancher des interactions analogues dans d'autres ensembles, apparement dissocies du premier(...), mais qu'il existe une identitee profonde entre l'un et l'autre ensemble, pour aussi scandaleux que cela paraisse a l'intellect..."

le tour du jour en quatre-vingt mondes, julio cortazar

καλή εβδομάδα!

ένα ποίημα

Ανοιξη και κανείς δεν μπορεί να κάτσει ήσυχα
μ'όλα τα μηνύματα που φτάνουν.

Βγαίνουμε έξω σαν να προυπαντήσουμε επισκέπτες
άγρια τριαντάφυλλα τις μέντες δίπλα στο νερό.

Ενας κόμπος σφιχτός χαλαρώνει.
Κάτι που πέθανε το Δεκέμβρη
σηκώνει το κεφαλάκι του κι ανοίγει.

Δέντρα η συγκέντρωση της φυλής!
Ποιός τα βγάζει πέρα
με τέτοια συνάθροιση;

Μπροστά σε τέτοια δύναμη
ο άνθρωπος είναι κρεμμύδι για το μαγείρεμα
σκνίπα που διώχνεις με το χέρι.

Από την ποίηση του Ρουμί, απόδοση Βίκος Ναχμίας, εκδόσεις Ντέφι

imago dixit στο Athens video festival

Imago Dixit is an interactive installation incorporating sound design, real-time gesture capture and painting.
The footage was shot at the opening day of the exhibition at Alef Gallery, Athens, Greece, 10 March 2009.

το δικό μου hijab-mon hijab a moi

hijab είναι το ουσιαστικό της τριφθόγγου ρίζας hajaba που σημαίνει καλύπτω με πέπλο, τυλίγω, κρύβω από τα βλέμματα. Κατά συνέπεια εννοιολογικά το hijab ορίζεται ως η κάλυψη με πέπλο, η μαντίλα, αλλά και το άβατο στη θέαση, το φυλαχτό.

ο ατέρμονος γύρος των ανένδοτων συμπλήρωσε 1000 ώρες!

Depuis mille heures, nous tournons place de Grève, jour et nuit, comme nous l’avions annoncé lorsque nous sommes venus y déposer notre ultimatum, le 16 mars.

Depuis mille heures, des enseignants chercheurs, des chercheurs, des personnels biatoss, des étudiants, les IUFM, des artistes, des citoyens ayant à coeur de défendre l’indépendance de la pensée, marchent jour et nuit pour manifester leur refus de la LRU.

Depuis mille heures, ce sont plusieurs milliers de personnes qui se sont succédé en place de grève, issues de toutes les universités d’Ile de France, et parfois même de province, de toutes les disciplines. Des universitaires que la loi LRU voudrait placer en concurrence les uns avec les autres témoignent, ici, de leur entière solidarité, de cette idée d’une communauté que les tenants du marché ne sauraient ni admettre ni peut-être même comprendre. Depuis mille heures, nous avons défendu une idée de l’université ouverte sur l’avenir, populaire, démocratique, tout entière vouée à sa mission qui est de former des générations d’étudiants et de contribuer à la création de savoirs nouveaux.

Aujourd’hui, alors que la mille-et-unième heure vient de passer, force est de constater que le gouvernement n’a rien voulu entendre de nos revendications. Il s’est entêté à tenir une posture idéologique qui admet pour seul prédicat la rentabilité immédiate, qui stigmatise le risque de la pensée comme un luxe inutile et toutes libertés de recherche comme autant de privilèges. Aux négociations, ce gouvernement a préféré s’en tenir à la menace et au mensonge.

Mais à trop vouloir affirmer que tous les problèmes sont résolus et que le mouvement des universités s’essouffle, cette politique de communication a perdu toute crédibilité. Et c’est ici la première victoire de notre ronde infinie des obstinés et du mouvement universitaire. Depuis plus de mille heures, y ont tourné des universitaires dont certains assumaient une grève totale de leur service enseignant, tandis que d’autres substituaient aux cours habituels des séminaires de grève, et que d’autres encore, en raison de la préparation de concours, apportaient à leurs étudiants la totalité des enseignements dont ils pouvaient avoir besoin. Cette hétérogénéité n’a jamais occasionné la moindre dissension parmi nous, et la ronde a permis à chacun de marquer sa détermination, de s’inscrire dans un mouvement de résistance face à une politique que tous condamnent avec la même fermeté.

La ronde infinie des obstinés, en convergence avec tous ceux qui luttent contre ces décrets, témoigne de notre engagement à obtenir leur abrogation, et dès maintenant à en refuser l’application. Les maquettes de mastérisation continueront de tourner dans l’infini de notre refus et les modulations de service se dissoudront dans notre commune obstination. Au silence des gouvernants, la ronde infinie des obstinés oppose le flux permanent de nos paroles. Et sous chacune de ces paroles, c’est un nouvel acte contre cette politique qui est inventé.

À travers ces mille heures de marche ininterrompue, c’est bien une résistance qui s’est engagée. Et cette résistance s’exercera jusqu’à ce que le gouvernement apporte des réponses à la mesure de la crise profonde qu’il a provoquée par la LRU, et jusqu’à ce qu’il ouvre de véritables négociations.

Non seulement la ronde infinie des obstinés n’est pas prête de se dissoudre, mais elle compte bien intensifier son action, se trouver de nouveaux terrains d’application et de nouvelles déclinaisons temporelles de l’infini.

A l’issue de ces mille heures, c’est donc un second ultimatum que nous posons aujourd’hui. Aucun des quatre points qui ont suscité notre présence place de grève n’a reçu de réponse satisfaisante. La ronde infinie des obstinés tout au long du mois de mai déclenchera donc autant de rondes intempestives que cela sera nécessaire, à Paris comme en Province. Que nos ministres de tutelle le sachent, notre marche lancinante et déterminée n’est pas prête de rompre. Elle entre dans une dynamique centrifuge, elle réapparaîtra plus massive et intempestive et s’associera plus encore aux autres secteurs en lutte.

Ainsi, si le 1er juin, aucune avancée significative de nos revendications n’est constatée, la ronde infinie des obstinés s’invitera dans le débat des élections européennes. De toutes les universités, nous convergerons vers un nouveau point de ronde et nous reprendrons notre marche, jour et nuit, pour rappeler à l’opinion le peu de cas que ce gouvernement fait de l’université et de notre avenir à tous.

Nous serons présents à cet appel car, tous, nous sommes intensément obstinés et l’infini est de notre côté.

Text et photos: Blog de la Ronde Infinie des Obstinés

tadao ando

Τα σχέδιά μου φυτρώνουν στο μυαλό μου. Είναι δέντρα και όχι αστραπές. Πάντα έχω μια γενική ιδέα που σιγά σιγά βγάζει κλαδιά και γίνεται κτήριο.

Πιστεύω ότι η δημιουργία είναι θέμα επιμονής και θέμα λογικής τεκμηρίωσης.της κάθε ιδέας. Δηλαδή η δημιουργία περιλαμβάνει τη σύλληψη μιας ιδέας, αλλά και τη λογική επεξεργασία της αρχικής σύλληψης.

Η αρχιτεκτονική του χώρου είναι σαν την αρχιτεκτονική των ανθρώπινων σχέσεων. Αν πάρει κάποιος τις ανθρώπινες σχέσεις, θα δει ότι εκείνες που αντέχουν στον χρόνο χαρακτηρίζονται από σωστές αποστάσεις μεταξύ των ψυχών που προσπαθούν να ζήσουν επικοινωνώντας.

Κανένα πανεπιστήμιο δεν έβγαλε ποτέ ανθρώπους με φαντασία , με σκέψη. Το πανεπιστήμιο είναι ενάντια στη σκέψη, η μάθηση είναι μια λειτουργία που δεν απαιτεί ιδιαίτερο στοχασμό. Για να παράγεις, όμως, η σκέψη είναι αναγκαία.

Από την συνέντευξη που έδωσε ο Ταντάο Άντο στον Θανάση Λάλα για το περιοδικό FAQ

Tadao Andō né a Ōsaka le 13 septembre 1941, est un architecte japonais.
Il décide d'apprendre l'architecture, mais en autodidacte, ce qui est rarissime au Japon. Il achète des livres chez les bouquinistes et est fasciné par un ouvrage consacré à Le Corbusier.
De 1963 à 1969, il voyage. Sans beaucoup d'argent, il prend les moyens de transport sans ticket, il marche beaucoup à pied nus. En 1965, Tadao Andō décide de rendre visite à Le Corbusier. Il prend le bateau à Yokohama, puis gagne Pékin ou il prend le transsibérien. Il arrive à Paris, quelques jours après la mort de Le Corbusier. Il visite ses bâtiments, le Pavillon suisse de la Cité internationale universitaire de Paris, la Villa Savoye à Poissy qui tombe alors en ruines. À Marseille, il visite la cité radieuse de Marseille.
En 1985 il reçoit la médaille Alvar Aalto. En juin 1995, Tadao Andō est le troisième Japonais à recevoir le prix Pritzker d'Architecture, sorte de prix Nobel d'Architecture, deux ans après Fumihiko Maki récompensé en 1993. Kenzō Tange l'avait reçu en 1987. Il est lauréat du Prix de Kyōto en 2002.
Profondément marqué par le tremblement de terre de Kōbe, survenu en janvier de la même année, et qui avait touché en particulier le quartier de ses premières réalisations, il offre tout son prix aux orphelins de la ville. Il collecte des fonds pour améliorer la qualité de la reconstruction, car les habitations bon marché de la ville, construites au mépris des règles de l'art, ont été particulièrement meurtrières.

σάρκινος λόγος

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

εκ παραλλήλου από την Αλεξανδρούπολη

για λίγες μέρες ακόμα.

ο ατέρμονος γύρος των ανένδοτων

Περνώντας αυτές τις μέρες έξω απ’ το δημαρχείο του Παρισιού, δεν μπορείς παρά να σταθείς μπροστά σ’ ένα παράξενο θέαμα: μια ομάδα ανθρώπων -άλλοτε λίγοι, άλλοτε πολλές δεκάδες- που περπατούν διαρκώς ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, σε σχήμα κύκλου, κρατώντας σημαίες με το σήμα της κατάληψης ή πλακάτ με συνθήματα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αποδιάρθρωση των γαλλικών πανεπιστημίων. Είναι ο «ατέρμονος γύρος των ανένδοτων», μια πρωτότυπη μορφή διαδήλωσης που εγκαινιάστηκε από απεργούς και φοιτητές του πανεπιστημίου Paris 8 στις 23 Μαρτίου κι επεκτείνεται διαρκώς.


Βασική ιδέα της εκδήλωσης, που αντλεί την έμπνευσή της από αμερικανικές κινητοποιήσεις του ΙΘ΄ αιώνα: η κυκλική πορεία δεν σταματάει ποτέ, μέρα και νύχτα, μέχρι την τελική νίκη. Η προσέλευση είναι εν μέρει οργανωμένη, με μέλη που εγγράφονται (ατομικά ή συλλογικά) μέσω διαδικτύου αναλαμβάνοντας να βαδίσουν κάποιες συγκεκριμένες ώρες, κι εν μέρει ανοργάνωτη, από περαστικούς που μπαίνουν αυθόρμητα σ’ αυτό τον περίεργο, ανυπότακτο χορό.

Προορισμένος να τραβήξει την προσοχή του κόσμου σ’ αυτό το πολυσύχναστο τουριστικό σημείο της πόλης, αλλά και ν’ αποδείξει θεατρικά την αντοχή του κινήματος απέναντι σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να το «κουράσει», ο αεικίνητος κύκλος συνδυάζεται με ποικίλες μορφές προπαγάνδας (από τη διανομή προκηρύξεων ώς την κουβέντα με τους περαστικούς, ιδίως αργά τη νύχτα) κι επιβεβαιώνει δεσμούς συντροφικότητας που οικοδομήθηκαν ή επιβεβαιώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα. Οπως πληροφορούμαστε μάλιστα από τη σχετική ιστοσελίδα, αυτή η πρωτότυπη μορφή πάλης βρήκε μιμητές σε μια σειρά πόλεις, από τη Λιόν και το Πουατιέ ίσαμε τις μακρινές γαλλικές Αντίλλες.

'Ολα όσα αφορούν τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των γαλλικών πανεπιστήμιων στον ιό της ελευθεροτυπίας:
http://www.iospress.gr/ios2009/ios20090412.htm
καιστον δικτυακό τόπο του «ατέρμονου γύρου των ανένδοτων»:
http://rondeinfinie.canalblog.com.

Πάμε Αλεξανδρούπολη;

Είστε όλοι καλεσμένοι!!!

juliao sarmento

"when we perceive a thing to be beautiful, it is because we instinctively recognize the rightness of the thing. this means we have revealed to us a glimpse of something essentially of the fibre of our own nature... a flash of truth stimulates us, and we have a vision of harmonies not understood to-day, though perhaps to be to-morrow."

(text from frank lloyd wright circa 1910, from frank lloyd wright essential texts, edited by robert twombly).

ένα ραδιοφωνάκι

Découvrez mondomix.com le magazine des musiques en couleurs!

ημέρα Ποίησης και χρονιά Ρίτσου

Στοιχεία Ταυτότητος

Xρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.X. -
εξίσου πιθανόν
το 903 μ.X. Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος
και του μέλλοντος
στη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου:
λόγια και λόγια, - τι νά 'κανα; Pακοσυλλέκτη με
είπαν. Kαι τώντι.
Σύναξα ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ' τα κα-
πέλα της υπόγειας Kόρης,
κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών, ένα κράνος, δυο
φθαρμένα σαντάλια,
μάζεψα ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσα-
κούλα
του Mεγάλου Tυφλού. Στο Ληξιαρχείο, τα τελευταία
χρόνια, μού δωσαν
την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου: 1909.
Bολεύτηκα μ' αυτήν, και μένω. Tέλος,
το 3909 κάθισα στο σκαμνί μου να καπνίσω ένα τσι-
γάρο. Tότε
κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν· μου περ-
νούσαν στα δάχτυλα
λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν
πως τά 'χα φτιάξει εγώ με τ' άδεια τους φυσίγγια πού
'χαν μείνει στους λόφους.
Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους
αντάμειψα πλούσια
με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως
το μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής μου: η Άκρα
Mινώα.

ZERU ZERU - ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤA

Επίσημη Συμμετοχή στο 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Τρίτη 17 Μαρτίου 2009 Cine Ολύμπιον

· Πρώτη Τηλεοπτική Προβολή - Τετάρτη 18 Μαρτίου, 22:00, στη ΝΕΤ

Ένα ξέφρενο ανθρωποκυνηγητό έχει ξεσπάσει στην ειρηνική Τανζανία. Κυνηγοί κεφαλών δολοφονούν και ακρωτηριάζουν Αλμπίνο για να πάρουν τα μέλη τους.

Σύμφωνα με την παρανοϊκή δεισιδαιμονία που καλλιεργήθηκε από τους 161.000 μάγους της χώρας, τα μέλη του σώματος όσων γεννήθηκαν χωρίς μελανίνη στο δέρμα, φέρνουν καλοτυχία και πλούτο!

Ένα εμπόριο φρίκης ανθρώπινων μελών έχει στηθεί και εξαπλώνεται σα φωτιά και στις γειτονικές χώρες. Οι Αλμπίνο σφαγιάζονται σα ζώα. Είναι οι Zeru Zeru, ο «Κανένας», τα «Φαντάσματα».

Video Color 55’ / Γλώσσες: Σουαχίλι & τοπικές διάλεκτοι / Υπότιτλοι: Ελληνικά, Αγγλικά / Εικόνα: 16:9 / Ήχος: Dolby Digital Stereo

Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Επιτόπια έρευνα & Οργάνωση θέματος: Νίνα Μαρία Πασχαλίδου / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Αυγερόπουλος / Οργάνωση, Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Συντονισμός, Επιμέλεια Έρευνας: Άγγελος Αθανασόπουλος / Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρώκου / Δημοσιογραφική Επιμέλεια Ιστοσελίδας: Αποστόλης Καπαρουδάκης / Γραφικά: Σάκης Παλπάνας / Μία παραγωγή της Small Planet για την © ΕΡΤ 2008 - 2009

Ο gentry morris

Gentry Morris ~ 'The Waltz' Music Video

Gentry Morris is a name that is easy to remember, and so is the music that he makes. This 26 year old songwriter hails from south Georgia but through the years has picked up roots several times. Having spent the last 5 years of his young life sharpening and defining his unique sound in the musical melting pot that is Nashville, Tennessee, Morris has the battle scars and the hits to move on to bigger and better things.
Gentry is now residing in Belfast, Northern Ireland where he is spreading his music to a European fan base and winning over the crowds at every show. Morris has a gift for creating memorable songs with an emotional range that can take the listener from a sunny day in the park to a dreary Sunday evening drive through the fog.
He strives to create a unique and individual sound, and creativity flows from every word he speaks, seldom does he ever write a hook that won’t stop you flat in your tracks. With plans for a new full length album in the works and support slots for some of the UK most promising new artists Gentry is definitely a name to remember because you are sure to be hearing more from this bright new talent!


Ένα πολύ τρυφερό μουσικοεικαστικό διάλειμα!!!

H εικόνα που λέει

Και αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, προηγούμενες δραστηριότητες κλπ, χτυπάτε εδώ:

http://www.stefanosrokos.gr/

Εμένα προσωπικά... μου λέει!!!

ο χαμένος κόσμος του Soly Cissé

Soly Cissé: A Lost World

"The artist Soly Cissé likes to laugh. And he has every reason to do so. After all, at age 39 he is among his country Senegal’s internationally best-known artists. He represents his country at major exhibitions and biennials all over the world, for example in São Paulo, Havana, and of course Dakar, the city in which he was born in 1969 and in which he still lives today. His works have also been seen several times in Europe. He has had solo exhibitions at the Luiggi Pecci Museum in Prato, Italy, at the Rautenstrauch-Joest Museum in Cologne, at the maerzgalerie in Leipzig, at the Galerie La Trace in Paris, and currently, until December 20, at the Galerie Dany Keller in Munich, where he is showing paintings, drawings, and pastels under the title "Existences".

If one takes a closer look at this exhibition, one has trouble believing in the cheerful and happy person, Soly Cissé. What he shows us in these pictures is no longer an ideal world, but a lost, doomed world. The increase in catastrophes gives humanity a bitter foretaste of the end. Cissé is especially solicitous of the animals, because he has had a very close relationship to them since his childhood, but in accordance with the traditional rules of his religion can no longer touch them as an adult if he doesn’t want to be rendered impure. But to remain close to them anyway, he paints them, not as specific individuals, but rather as they come to his mind. For this reason, in his pictures, they often resemble fabulous creatures more than the living animals we know from biology. He paints them with their muzzles opened wide in fear and their teeth bared, so that one almost hears their wailing – for example, in the large picture "Victims of Inundation", in which masses of water sweep everything away. In this case, it was a flood with terrible consequences for people and animals in Dakar three years ago. This showed him once again that the world is moving in a direction that can no longer be steered. He wants to draw our attention to this in his art. So despite all his cheerfulness, Soly Cissé has a very serious message.

But he is not interested solely in environmental disasters. He is also concerned about the loss of what makes his own little world lovable and worth living in. This includes tradition, which gives people’s lives a rhythm and orders their living together. It sets limits, which results in respectful dealings with each other. Today, by contrast, Cissé makes out great insecurity, especially among young people. Especially in a city of millions, like Dakar, they are exposed to so many influences that they can hardly find anything to hold onto. His drawing "Lost World" shows their lack of chances. These young people seem naked, exposed, disoriented, and distorted. They live on the street like animals and have no stability..."

Hanne Weskott
Studied Art History; works as a freelance curator, journalist, and art critic in Munich, Germany.

mon amie la rose

On est bien peu de choses. Et mon amie la rose me l'a dit ce matin. A l'aurore je suis née, baptisée de rosée. Je me suis épanouie. Heureuse et amoureuse. Au rayon du soleil.
Je me suis fermée la nuit. Me suis reveillée vieillie. Pourtant j'etais trés belle. Oui j'etais la plus belle. Des fleurs de ton jardin.

Ou est bien peu de choses. Et mon amie la rose me l'a dit ce matin. Vois le dieu qui m'a faite. M'a fait courber la tête.
Et je sens que je tombe. Et je sens que je tombe mon coeur est presque nu j'ai le pied dans la tombe. Déjà je ne suis plus. Tu m'admirais que hier et je serais poussière. Pour toujours demain.

On est bien peu de choses. Et mon amie la rose morte ce matin. La lune cette nuit, a veillé mon amie. Moi en rêve j'ai vu. Eblouissant les nuits.
Son âme qui dansait. Bien-au déjà du vu. Et qui me sourait. Croit celui qui peut croire. Moi j'ai besoin d'espoir. Sinon je ne suis rien.

On est bien peu de choses et mon amie la rose me l'a dit ce matin. Vois de dieu qui m'a faite. M'a fait courber la tête. Et je sens que je tombe.
Et je sens que je tombe mon coeur est presque nu. J'ai le pied dans la tombe. Déjà je ne suis plus. Tu m'admirais que hier. Et je serais poussière. Pour toujours demain.

ένας εξερευνητής-μια χώρα: jean marie drot-alberto giacometti

http://www.ubu.com/film/drot.html

ένα πολύ αγαπημένο γιουτουμπάκι

http://www.youtube.com/watch?v=DC9ZGZB4_Gc

Μπράβο Ηλία!!!!!!

a song

1.
When shadows slow down
I put your portrait in a jasmine dream
Leaden Mountain
Crimson sea
Your dreams like a poppy rain
Asphodel’s mind
In a cloudy field

The moon, tears on your fingertips
Clumsy butterfly
Sweep the pollen from your tiny lips
And go back on your scroll print

I’ll take care of you
I’ll take care of you
Crazy violet
I’ll take care of you

Since,
A cruel destiny with a magic wand
Tangled up the threads of your mind
In a ball.

2.
On a single bed
There is a lake,
Sound birds on
Memory flakes
Feather leaves
And
Marigold waves

A single house
Cruises over
Sparkling fields,
Sparrow nest
On a climbing rose
Shallow breath

I cry
A redbreast cry
And I cry
Missing you

3.
A single man
The race of the raining sky
A dragonfly
On a crystal jar
Ruby fears
On a Libra mind

And I cry
Missing you

Igo

μιά μικρή αχτίδα φως

Sunday, February 1, 2009

Today's Photo: A little Survivor

Mai, 4, one of the few who survived the massacre of Samouni family in Gaza City, Zaytoun quarter. Around 29 of her family members killed and ten other wounded. According to the family, Israeli soldiers gathered them in one house then hit them by 3 artillery shells. Those who still alive suffer from severe psychological problems and traumas.

Από το μπλογκ: gaza strip, the untold story

Le Clesio, ένα απόσπασμα

je crois que meme les fourmis de temps en temps, se trompent...



















...agir, ce n'est pasforcement savoir ce qu'on fait. si rever c'est etre apathique, oui, biensur, on peut opposer le reve a l' action, mais on peut agir en se laissant deriver. les activites cerebrales sont reparties curieusement; je pense qu'il doit y avoir un tres faible pourcentage d'activites cerebrales conscientes, utiles meme...
de toutes les activites humaine peut etre douze pour cent sont vraiment conscientes. tout le reste, ce sont des essais, des tentatives qui avortent et ne donnent rien;des impasses dans lequellees on tombe;des gestes inutiles.
c est la meme chose pour les animaux, si vous y regardez de pres. ils ont l'air adaptes au regne terrestre, mais eux aussi font beaucoup de gestes inutiles....
je crois que meme les fourmis de temps en temps, se trompent, qu'elles vont dans la direction opposee a celle de la fourmillere. ca existe, des fourmis perdues.
un ecrivain c'est quelqu'un qui a le lux, la chanche -ou parfois le desespoir-de pouvoir noter ses gestes inutiles, ses penses inutiles et d'arriver parfois a en faire quelque chose qui tienne debout.

από το βιβλιο του Le Clesio "ailleurs".

namibie

nouvelles africaines, l'exposition
helma kohl

quand l'Afrique s'expose en images.

when shadows slow down

when shadows slow down
i put your portrait in a japanese vase
plomb mountain
orange sea
your dreams like a golden rain
asphodelus mind
in a cloudy need

the moon, tears on your fingertips
clumsy butterfly
sweep the pollen from your tiny lips
and go back on your scroll print

i’ll take care of you
i’ll take care of you
crazy viola
i’ll take care of you

since,
a cruel destiny with a magic wand
tangled up the threads of your mind
in a ball.


irini gonou, 22/1/2008

from the notebooks of joseph jaubert

"what makes us look for a long time is that we do not look where we should or that we look where we should not. but how to look for what we should when we do not even know what we are looking for? and this is what always happens when we compose and when we create. fortunately, by straying in this fashion, we make more than one discovery, we have good encounters, and often are repaid for what we have looked for without finding by what we have found without looking for."

"(in a dream.) to unite matter to forms, which are the purest, the most beautiful, the truest things in nature. (written at night without being able to see.)"

"poetry made with little matter: with leaves, with grains of sand, with air, with nothings, etc. "

some text from the notebooks of joseph jaubert
from the blog: airform archives

un certain regard

Η Τέτα Μακρή αποκαλύπτει συγκρατημένα. Η παρουσία των έργων της παίζει με τις αναφορές και τις κατηγοριοποιήσεις μας. Η δύναμή της έγκειται στην εμμονή της σ’ αυτό που φτιάχνει. Μια τόσο μακρά και σιωπηλή διαδρομή δεν ψεύδεται. Ο καλλιτέχνης δεν οργανώνει χτυπήματα, ακολουθεί την αναζήτησή του.
(...) Δεν υπάρχει μανιφέστο ούτε μεγαλόστομες δηλώσεις στο έργο της (νά η αδυναμία μου) αλλά ένα ενδιαφέρον για τον Κόσμο, για κάθε τι που ζει. Απλά, μόνο, χωρίς άλλες διατυπώσεις. Και δεν είναι αμελητέα, αυτή η άκρα λεπτότητα, αυτός ο σεβασμός του άλλου και “εκείνων που μπορεί”. Η ζωή δεν είναι ποτέ κοινότοπη και ακόμη λιγότερο συνηθισμένη.
(...) Οι τελευταίοι πίνακές της προκύπτουν απ’ αυτή την επίμονη προσοχή σ’ αυτά τα “γεγονότα και τις κινήσεις” της ζωής μας, τη στιγμή που “βρίσκει τον εαυτό της” και αναρωτιέται στο “ εγγύς” όπως και στο “απώτερο”. Η διακύβευση δεν είναι άμεσα αντιληπτή. Δεν θα μάθουμε τι κινητοποιεί τους πρωταγωνιστές, ούτε τα ερωτηματικά τους ούτε την ίντριγκα. Τα υποτιθέμενα “αποδεικτικά στοιχεία” θα παραμείνουν το ίδιο σκοτεινά στη σκέψη μας όσο το “άμεσο” ή το “μακρινό”. Θα χρειαστεί να αντιληφθούμε με άλλα μέσα. Θα χρειαστεί να ψάξουμε μέσα μας αυτό που λόγω κόπωσης αποσιωπήσαμε, ή, ακόμη χειρότερα αυτό που η οκνηρία παραμέλησε. Ωστόσο, είναι “ασυνήθιστο” να θαμπωνόμαστε ακόμη απ’ αυτό το κοινότοπο σύνηθες.
(...) Κοιτάξτε τα έργα της, καθυστερήστε, σταματήστε όπως παγώνουμε μια εικόνα. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι αυτές οι εικόνες είναι ζωγραφική και ότι παρά την κεκτημένη ταχύτητα, πρέπει επίσης να αναζητήσουμε το “πώς έχουν ζωγραφιστεί”. Αυτό το “πώς” μας αποκαλύπτει όσα και το γιατί και συνεπώς πρέπει να σιωπήσω και να σας παραχωρήσω τη θέση μου, γιατί εδώ βρίσκεται πραγματικά η ζωή σας, “που περιμένει να βιωθεί” μέσα από ένα άλλο βλέμμα. Το δικό σας..
Michel Salsmann



Η Τέτα Μακρή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Aνώτατη Σχολή Kαλών Tεχνών της Aθήνας, 1964 -1969.
Mεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι όπου έζησε και εργάσθηκε ως το 1982.
Καθηγήτρια στη Σχολή Kαλών Tεχνών του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από την ίδρυσή της έως το 2006.