η αγάπη του καλλιτέχνη για την τέχνη, οφείλει να είναι πιο μεγάλη από την αγάπη για την δική του τέχνη

Γράφουμε όπως ζούμε, ζωγραφίζουμε ή χτίζουμε όπως γράφουμε. Για να κρατήσουμε ένα αρχείο με όσα έχουν σημασία για μας.

Οι άνθρωποι συχνά είναι εύθραυστοι, καταρρέουν. Χρειάζεται να τους λες: θα το κολήσουμε το παιχνιδάκι σου, θα δεις, δεν θα φαίνεται τίποτα. Συχνά σε πιστεύουν, όμως εσύ δεν πιστεύεις αυτό που μόλις είπες, γιατίέχεις υποψίες οτι το ράγισμα είναι αλλού.

Τέχνη και φόβος πάνε μαζί. Το φόβο και τη σκιά μας τα κουβαλάμε μέσα μας από το πρώτο παραστατικό σχέδιο, τη σκιά ενός ανθρώπου που σχηματίστηκε από το φως της φωτιας στον τοίχο του σπηλαίου του Πεκίνου όπου βρέθηκαν τα πρώτα ίχνη της.

Τέτα Μακρή / ΤΟ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΖΕΜΠΑΛΝΤ / Εκδ. Σαιξπηρικόν 

Οδοιπορικό στη βόρεια Ιταλία;
Αναζήτηση συμπτώσεων, ή εκ των υστέρων κατασκευή τους;
Τακτοποίηση αναμνήσεων, ή αμφισβήτηση επιλογών;
Εξιδανίκευση του παρελθόντος, ή νοσταλγία του μέλλοντος;
Όλα αυτά έτσι, παρορμητικά, άτακτα, ανοργάνωτα.

Με αφορμή τον συγγραφέα G.W. Sebald, που έχασε το διαβατήριό του, τον Αύγουστο του 1987, στο Λιμόνε της λίμνης Γκάρντα και τη ζωή του, το Δεκέμβριο του 2001, στη στροφή ενός δρόμου στην ανατολική Αγγλία.

Με αφορμή μόνο, αυτό το κείμενο.