Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.

Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.

Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος.

Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·

νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου,

αγαπημένα των πατρίδων μας νερά.

Γιατί έτσι σιωπηλός; Pώτησε την καρδιά σου,

όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν

δεν χαίροσουν και συ; Aξίζει να γελιούμαστε; —

αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές.

Aς την παραδεχθούμε την αλήθεια πια·

είμεθα Έλληνες κ’ εμείς — τι άλλο είμεθα; —

αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Aσίας,

αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις

που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.

Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους

να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας

(θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους

σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας)

που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά

ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό,

καμιά Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο

καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται,

και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι

πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.

A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά.

Σ’ Έλληνας σαν κ’ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες.

Το αίμα της Συρίας και της Aιγύπτου

που ρέει μες στες φλέβες μας να μη ντραπούμε,

να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε. 

Κωνσταντίνος Καβάφης, Επάνοδος από την Ελλάδα