Παλαιστίνη
Μπερδεύω τ’ αλφάβητα, σου παίρνω την ψυχή και την κάνω πέτρα
Καλά, στο ‘χα πει
Να είσαι σκληρή
Ποιος σου είπε να γεννάς παιδιά με χαμόγελο
γυναίκες με ταπεινωμένη γλύκα στην ανωτερότητα της ανάγκης
Άντρες να φέρνεις στην επιφάνεια που κάνουν άτρωτο έρωτα σαν το τοπίο του παραθύρου
Έπρεπε την ψυχή απ’ την αρχή να φτιάχνεις σκληρή πέτρα,
Να μολύνεις τα νερά σου με κατάρες
Να ετοιμάζεις τροφή με μίσος
Να χαραμίζεις τα παιδιά σου σαν οβίδες
Να γεννάς εξαρχής εκρηκτικά
Να θωπεύεις με οβίδες
Μα δεν μπόρεσες.
Γέννησες ξανά ανθρώπους που ονειρεύονται.
Τούτο,
Είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.
ελένη κονδύλη.2009-01-03
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου